Interview met de nieuwe voorzitter Jeroen de Vries
Verbinding.
‘…daar reed ik dan als hoofdsponsor van een professioneel squash team door heel Nederland, samen met mijn vrienden. De allerbeste squashers uit heel Europa, in mijn team! Meerdere malen heb ik in die bus een vriend teleurgesteld, maar toen voor de zoveelste maal 3 van mijn vrienden tegelijkertijd vroegen of ik naast mijn computerbedrijf ook nog steeds ‘bemiddeling in interim IT-professionals deed?’ heb ik toch maar ‘ja natuurlijk’ gezegd. Vol met adrenaline reed ik direct door naar de Kamer van Koophandel, waar ik schrok van de vraag: En hoe gaat uw B.V. heten?’
Het regent hard deze vrijdag, maar het blijft een bijzondere gewaarwording. Het statige pand naast tankstation Van Zijl lijkt rechtstreeks vanaf de Zuidas weggeslopen naar Wognum. Wat voor bedrijf is Hero B.V. van ondernemer Jeroen de Vries eigenlijk? vraag ik mezelf af. In de lobby speelt een Sims simulatie af op de luxueuze beeldschermen en de receptioniste gebiedt mij mezelf aan te melden via het digitale systeem. Enkele tellen later daalt een glazen lift af, met daarin Jeroen de Vries.
Ras ondernemer de Vries glundert wanneer we via de Herobrug het atrium oversteken. Door de grote galmende ruimte oogt Jeroen een klein beetje timide, maar zodra we de open werkvloer van Hero betreden komt er een warme glimlach tevoorschijn. ‘Hero bestaat 13 jaar en inmiddels werken we hier met 35 mensen en hebben eigenlijk altijd maar 2 regels. Regel 1: Alles wat we vertellen is 100% waar’.
De geboren Hoogwouder voelt zich helemaal thuis in Wognum. ‘Jarenlang stond mijn bed in Hoorn, maar was mijn leven in Amsterdam. Mijn vrouw komt uit Oekraïne en vindt Hoorn al het platteland. Toch klikken we enorm goed met Wognum, het is een gevoelskwestie. We hebben hier geen huis, maar een thuis. We wonen prachtig in de Bloesem waar mijn zoontje speelt met de buurtkinderen. Wognumers hebben ook altijd wat te vertellen en ik ben daarom vaker te gast bij café Stam dan goed voor me’, lacht de Vries. De inschrijving van Hero, na het squash avontuur aan het begin van dit verhaal, blijkt al een onbewuste voorliefde voor Wognum te herbergen. Want als Jeroen dankbaar mijn presentje opent en het sportmagazine Helden aanschouwt met op de voorkant Mathieu van der Poel, vraagt hij aarzelend: ‘Wie is dit?’.
Als het niet met helden te maken heeft, waarom dan de naam Hero?
De warme en verbindende cultuur die Jeroen predikt spiegelt hij over zijn bedrijf, maar het is zeker geen gimmick. ‘Het klinkt misschien vreemd, maar deze branche is echt een cowboy wereld’, vertelt de Vries. ‘Met al mijn ervaring ben ik dit bedrijf gestart met een bepaalde overtuiging en daar doe ik geen concessies aan voor het snelle geld. Dat klinkt heel makkelijk als je ziet wat we hier hebben neergezet, maar ik heb ook de andere kant van het ondernemerschap gekend. De deurwaarders verdrongen elkaar bij m’n voordeur’.
Overal om ons heen is het logo van Hero te bewonderen, in een kantoortuin die niet zou misstaan bij Google. ‘Misschien is het een beetje ijdel, maar ik ben gewoon trots op dit bedrijf’, zegt de Vries. Met dezelfde gepaste trots stelt Jeroen elke werknemer voor, en bij zijn vader staan we net even langer stil. ‘Ook mijn moeder werkt bij Hero’, vervolgt de Vries. ‘Je familie zo dichtbij je hebben, dat is echte rijkdom’. ‘Net als 3x de pubquiz winnen!’, lachen zijn werknemers. Hero is misschien niet in naam, maar zeker in faam een familiebedrijf.
Vader de Vries was een echte ondernemer en voerde dit door in zijn opvoeding. ‘Naast liefde had het ook een bepaalde hardheid. Op mijn 18e verjaardag kreeg ik ‘Gefeliciteerd, je moeder heeft geregeld dat je geen kost en inwoning hoeft te betalen’ cadeau’. Het ondernemersbloed stroomt bij Jeroen van jongs af aan door de aderen. ‘Gamen en computers in elkaar knutselen waren toen al mijn passies. Toen ik 16 was begon ik mijn eerste bedrijfje in het bouwen van computers. Daaruit vloeide mijn onderneming Nymos voort, vernoemd naar m’n gamerstag. De naam Jeroen komt van Jheronimus, of te wel Hieronymus. Toen men bij de Kamer van Koophandel vroeg: En hoe gaat uw B.V. heten? was Hero dus het eerste wat mij te binnenschoot. Logischerwijs gaat mijn zoontje nu dus naar de Hieronymus school. Wat hij later wil worden? Hij wil bij Hero werken vertelt hij!’
En dan ben je zomaar opeens de nieuwe voorzitter van SV Spartanen? ‘Nou zomaar ging dat niet. Toen ik werd gepolst voor een bestuursfunctie heb ik meteen ‘nee’ gezegd. Ik heb geen verstand van voetbal, behalve dat mijn zoontje bij de mini’s speelt. Squash is mijn grote liefde. Later begreep ik dat het om een bestuursfunctie voor het overkoepelende bestuur gaat in plaats van voor alleen de voetbalvereniging. Adrie (Beerepoot), Jack (Stam) en Mark (Beemster) kwamen nogmaals praten. Ik was gevleid, maar tevens geschrokken dat ik de voorzitter zou worden!’
Wat gaan we merken van jouw voorzitterschap? ‘Een frisse blik op alles wat al goed gaat. Wognum heeft mij zoveel gegeven, ik wil graag wat terug doen voor het dorp…en ik geloof dat er meer mensen zijn. Als facilitator is mijn kracht om verbinding te creëren. Dat begint met mensen uit het dorp meer op de hoogte brengen. Als je niets vertelt kun je het de mensen ook niet kwalijk nemen dat ze niet naar je luisteren. We gaan dus meer vertellen over Spartanen en hopen daarmee ook mensen in beweging te krijgen…en als het even kan een squashbaan erbij’, knipoogt de Vries.
Samen stappen we de glazen lift weer in naar beneden. ‘Het mooiste is als je iets samendoet. Daarvoor moet je wel een cultuur creëren dat het normaal is om fouten te maken, en dat je elkaar helpt deze op te lossen. Ik vraag mezelf altijd af ‘welke herinneringen heb ik later op mijn sterfbed?’ en daar handel ik naar. Dan denk je echt niet aan geld, maar aan de mensen’. Ik knik instemmend als we elkaar de hand schudden…
…vlak voordat ik de deur uit stap geeft Jeroen mij nog een ding mee. ‘Tot slot regel 2 bij Hero: Als je een fout hebt gemaakt leg je het werk neer, steekt je vinger op, en dan lossen we het samen op.’ Ondanks de kou en de regen is het een warme namiddag geworden.
© Bas Bijman