Vriend van de bal

Het schurende stuitergeluid weerkaatst terug vanaf de buitenmuur. We wrijven het water van ons voorhoofd. ‘Op deze pleintjes heb ik leren voetballen’, vertelt Silvan Vriend. ‘Maar als het zulk slecht weer was bleef ik lekker binnen’.

Vanaf de Kerkweg, via de Pannenspiegel en de Burgemeester Commandeurlaan, naar de Gieser Wildemanlaan. ‘We voelden ons echter niet thuis op de Gieser Wildemanlaan, dus zijn we verhuisd naar Warmenhuizen’. Silvan Vriend (17) laat zijn vertrouwde Wognum achter zich en met het vertrek van de talentvolle keeper, verlaat er ook een potentieel eerste elftal keeper de vereniging van Spartanen. ‘Wat leuk om te horen’, fluistert de bescheiden Vriend. ‘Ik heb het ook super naar m’n zin bij Spartanen en veel geleerd van Martijn Wit en Luuk Houter, maar vooral van Antony Groen. Hij legde constant de nadruk op het verbeteren van mijn keeperstechniek en had er op de keeperstraining geen boodschap aan als ik de bal tegenhield. Het moest op de juiste manier! Alleen dan werd ik beter en terugkijkend heeft hij absoluut gelijk gehad. Doorgaan bij Spartanen gaat echter niet. Vanuit Warmenhuizen naar Wognum is gewoon heel moeilijk, aangezien ik elke keer gebracht moet worden’.

Bedachtzaam, maar ook een tikkeltje nerveus. Komt het doordat de verhuizing ook het onderwerp ‘scheiding’ aanraakt? ‘Nee hoor, de scheiding ligt al lang achter ons en daarnaast was ik nog heel jong. Alles wat in het verleden is gebeurd, is gebeurd. We kijken vooral naar de toekomst. Het is geen onderwerp waar we uitgebreid over spreken, die behoefte voelen we niet, ook niet als broers onderling. Het is ook helemaal niet ‘fout’ dat m’n ouders gescheiden zijn. Wie z’n ogen sluit hoort een wijze ervaren man, in plaats van een jeugdige sportman.

‘De wijsheid heb ik allemaal meegekregen van mijn vader’, knipoogt Vriend. ‘Het is deels opvoeding en deels wie ik ben. Ik voelde me als kind al heel erg volwassen en wilde bijvoorbeeld niet dat een trainer dacht dat ik van het aanklooien was. M’n broers zijn net zo alert en gefocust. Zo kwam Bob thuis en vertelde dat hij naar Zweden ging verhuizen, om te investeren in z’n toekomst. Ik heb het dan meer met sport’. Het fanatieke voetbal karakter was aan het begin van het seizoen goed terug te zien. Toen Spartanen 1 voor de beker in Amstelveen op het laatste moment de reservekeeper zag afhaken, pakte Vriend meteen zijn spullen om aan te sluiten op de bank. Een mate van beleving die positief opvalt in het hedendaagse voetbal. ‘Ik ben verslaafd aan de adrenaline kick die voetbal me geeft. Tijdens m’n stage bij Hollandia trainde ik in totaal dus 6x in de week en ik vond het heerlijk. Op de bank liggen en voor me uitstaren is niks voor mij’.

Warmenhuizen ligt aan de kust, maar voor een strandfeest hoef je Silvan niet te bellen. ‘Ik ben geen feestganger, dus ik leer de mensen uit Warmenhuizen vooral kennen via de voetbal. Tijdens het gesprek met het bestuur van VIOS hadden we het vooral over ‘mijn weg vinden’ binnen de vereniging. Sociale ontwikkeling en voetbalinhoudelijke ontwikkeling moeten hand in hand gaan. Of ik dus geplaatst zou worden in de U19-1, U19-2 of de U17-1 maakt voor mij nu niet uit. Ik zie het als een overgangsjaar’.

Broers Dennis en Bob waren middenvelder, en vader Ed Vriend zelf een pingelende goaltjesdief. Keepers zijn natuurlijk altijd een beetje gek. Moest hij niet huilen toen je keeper werd? ‘Zijn keepers gek? Ik weet serieus niet wat je bedoelt. Toen ik begon bij Spartanen was ik nog niet zo fanatiek en vond ik het wel lekker om te keepen. Ik hoefde nauwelijks te lopen, perfect! Pas op het grote veld onder Jeroen de Buizerd werd ik fanatieker en sindsdien heb ik het niet meer losgelaten. Zelf heb ik geen voorbeeld, maar Antony Groen had het altijd over Edwin van der Sar tegen me. De mix van Navas en van der Sar, dat lijkt me wel een mooi voorbeeld om te hebben’. Wie weet zien we deze mix ooit nog onder de lat bij Spartanen, maar voor nu wensen we Silvan vooral heel veel geluk toe bij VIOS.

Voor een laatste maal schiet ik de bal richting Silvan op het schoolplein. Dat grasveld daar bij VIOS is toch drama? ‘Haha ja als kunstgraskeeper dacht ik daar de eerste keer ook: Dit gaat niet goedkomen.’

  

© Bas Bijman